Παρασκευή πρωί. Οι αίθουσες γεμίζουν φωνές, άλλες αγχωμένες
και άλλες ήρεμες. Χτυπάει το κουδούνι. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. «Έλα»,
σκέφτομαι, «ηρέμησε, τη φυσική την έχεις». Έπειτα από λίγο κάποιος μπαίνει στην
αίθουσα. Κρατάει ένα πακέτο σελίδες.
«Επτά σελίδες» λέει και αρχίζει να μας
διαβάζει τις οδηγίες. Ένας βαρύς αναστεναγμός σέρνεται στην αίθουσα.
Αρχίζει το... μοίρασμα. Σκέφτομαι πως δεν έχουν σημασία οι
σελίδες, ενώ προσπαθώ να ερμηνεύσω τα πρόσωπα των συμμαθητών μου. Μάταια όμως.
Τα πρόσωπά τους παγωμένα και ανέκφραστα. Τα θέματα φτάνουν επιτέλους και σε
μένα. «Ας μην τα κοιτάξω όλα για να μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου» λέω μέσα
μου. Έτσι ξεκινώ με το πρώτο χωρίς να μου περνάει από το μυαλό τι με περιμένει.
Αυτό το θέμα φεύγει εύκολα, «ωραία» σκέφτομαι. Φτάνω στο δεύτερο. Κυλάει ομαλά
μέχρι το ερώτημα με τις δύο σφαίρες. Παίρνω βαθιές ανάσες στην προσπάθεια να
ελέγξω το άγχος μου, ενώ βουτάω στο τρίτο θέμα.
Ράβδος, όλα καλά μέχρι το Γ3. Εκεί κομπλάρω, κάτι δεν πάει
καλά. Προχωράω γρήγορα στο τέταρτο θέμα προσπαθώντας να μη σκέφτομαι ότι έχω
αφήσει πίσω μου κάτι και στα δύο θέματα.
Βαθιές ανάσες και… με το που αντικρίζω
το σχήμα δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω. Ξέρω όμως ότι μπορώ να το λύσω,
«η φυσική είναι λογική» σκέφτομαι.
Ξεκινάω προσπαθώντας να διατηρήσω την
ψυχραιμία μου, κοιτώντας συνέχεια το ρολόι μου για να βλέπω το χρόνο που μου
έχει απομείνει. «Δεν είναι τίποτα» σκέφτομαι ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να
αντιληφθώ το φαινόμενο.
Ο χρόνος περνάει και το τέταρτο θέμα τελειώνει. «Ωραία,
έχω χρόνο». Επιστρέφω στο δεύτερο θέμα και ξαφνικά η λύση είναι προφανής.
Παίρνω κουράγιο και συνεχίζω στο Γ3. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μου
βγαίνει το αποτέλεσμα. Προσπαθώ να ηρεμήσω και να δω το Γ4. Έτσι κι αλλιώς μου
έχει απομείνει πάνω από μισή ώρα. «Δεν μπορεί» λέω, θα βγει.
Στην προσπάθεια μου να αντιληφθώ το φαινόμενο κάνω κάποιους
υπολογισμούς, άλλους στο πρόχειρο και άλλους στο μυαλό μου.
Πανικοβάλλομαι,
ακούω την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα. «Δεν γίνεται» λέω «όχι και εδώ λάθος,
φυσική υποτίθεται μπορώ να γράψω».
Νιώθω το κεφάλι μου να φλέγεται, ενώ έχει
αρχίσει να μου βγαίνει πονοκέφαλος. Κάποιος μπροστά μου ακούγεται να κλαίει.
Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Παίρνω βαθιές ανάσες και σκέφτομαι «όχι,
όχι, αποκλείεται να είναι σωστό ότι κάνει ανακύκλωση, κάπου έχω λάθος». Νιώθω
ότι καταρρέω σωματικά και ψυχικά… έχει μείνει ελάχιστος χρόνος.
Γυρνάω στο Γ3
μπας και βρω εκεί το λάθος, με σκοπό να επιστρέψω στο Γ4 μετά. Τελικά
αντιλαμβάνομαι πως έχω ξεχάσει να μεταφέρω κάποιον αριθμό με αποτέλεσμα να μου
βγαίνει αρνητικό υπόρριζο.
Ξανακοιτάω για λίγο το Γ4 προσπαθώντας να δω που
υπάρχει λάθος και μου βγαίνει ότι κάνει ανακύκλωση. Σκόρπιες πράξεις και αριθμοί
στο χορό του πανικού. Μια παγωμένη φωνή αναγγέλλει το τέλος της εξέτασης.
Απογοητευμένη για το Γ4 και χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ που
ήταν το λάθος μου κλείνω το τετράδιο. Προσπαθώ να ηρεμήσω. Παίρνω βαθιές ανάσες
και κοιτάω τον τοίχο. «Νιώθεις καλά;» με ρωτάει ο επιτηρητής «είσαι χλωμή».
«Είναι το άγχος» του απαντάω.
Έχω συναίσθηση ότι τα θέματα ήταν δύσκολα και πως μάλλον έχω
γράψει καλά. Η απογοήτευσή μου όμως για το Γ4 δεν περιγράφεται. Δεν θέλω να δω
προτεινόμενες λύσεις.
Φοβάμαι μήπως μέσα στον πανικό μου έχω κάνει και αλλού
λάθος. Όλη την ώρα αυτό σκέφτομαι. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο… Μα γιατί να
μου βγαίνει ανακύκλωση στο Γ4; Προφανώς κάποιο λάθος σε πράξη σκέφτομαι.
Εντάξει λέω, ενώ οι ώρες στο σπίτι περνούν γρήγορα, τώρα
πρέπει να ασχοληθώ με τα μαθηματικά. Τότε ακούγεται η φωνή του μπαμπά να μου
λέει ότι ακυρώθηκε το Γ4 γιατί η ράβδος κάνει ανακύκλωση.
«Ναι!!» φωνάζω, «το
ήξερα!! Το είδα!!» Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως δικαιώθηκα. Ξαλάφρωσα μέσα μου.
Ξάφνου, ήταν λες και πήρε κάποιος όλο το βάρος απο την ψυχή μου.
Βέβαια όλα αυτά μέχρι τη Δευτέρα το απόγευμα, όταν βγήκε η
επιτροπή και είπε ότι το Γ4 θα βαθμολογηθεί κανονικά, μάλλον επειδή κάποιοι
γονείς διαμαρτυρήθηκαν πως τα παιδιά τους αδικήθηκαν.
Και τώρα τί; Θα πάρετε
την απάντηση που δόθηκε με τα λάθος δεδομένα σωστή;
Εγώ όμως που διαπίστωσα ότι
η ράβδος ανακυκλώνεται και για το λόγο αυτό δεν το έγραψα, νομίζοντας ότι είναι
λάθος, δεν αδικούμαι;
Δεν αδικούμαι που θα χάσω επτά μόρια επειδή βρήκα το
λάθος και έχασα τόσο χρόνο ξεψαχνίζοντάς το; Μήπως τελικά προσπαθείτε κύριοι
εξεταστές να διορθώσετε το λάθος σας με άλλο λάθος; Μήπως τώρα είμαι εγώ η
αδικημένη;
Ε.Μ.
Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου – θετικής κατεύθυνσης
ΥΓ
Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω φυσικός. Πλέον η οργή μου για
όλους σας είναι τόσο μεγάλη που πραγματικά δεν ξέρω αν το παιδικό μου όνειρο θα
είναι τελικά η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό.
